کودکان نیروهای بالقوه ای هستند که برای تداوم و انتقال ارزشها به نسلهای آینده باید مورد توجه قرار بگیرند. زیرا در سنین بالا به دلیل مشغله های فراوان و تحکیم تربیتهای مختلف، بسیاری از نیروها و استعدادهای بالقوه آدمی رو به خاموشی مي‌نهد و به حرکت در آوردن آنها نیاز به مجاهده و تلاش بسیار دارد.

پیامبر اکرم (ص) در این مورد مي‌فرمایند:

«محفوظات طفل نورس مانند نقشی است که بر سنگ رقم مي‌زنند و محفوظات مرد بزرگ مانند نوشته ای بر آب است.»

تعلیم و تربیت کودکان از راه بازی و با پشتوانه ای از تعالیم ربوبی وسیله ای مؤثر برای باروری و تربیت استعدادها و خلاقیت آنان است. چنان که بیشتر روان شناسان اظهار مي‌دارند، بازی 70% زندگی کودکان را تشکیل مي‌دهد و فرهنگ غنی تربیتی اسلام نیز در احادیث و روایات متعدد، بر بازی و سرگرمی کودکان تأکید بسیار داشته است.

خانواده های سالم دارای تشکیلات هستند، برای خود برنامه هایی دارند و مي‌توانند با بحران‌ها برخورد کنند.[1] در چنین خانواده هایی بچه های خلاق پرورش یافته و قادر به پیدا کردن راه حلهای جدید برای مسائل خویش هستند.

یکی از عمده ترین هدفهایی که در تربیت فرزندان و بویژه نوجوانان لازم است مورد توجه باشد، پرورش روحیه خودباوری و ایجاد اعتماد به نفس و ابداع مي‌باشد. کسی که اعتماد به نفس نداشته باشد زبون، بیچاره و ناتوان است و نمی تواند از امکانات و استعدادهای موجود خود بهره برداری کند.

یکی از راه های پرورش اعتماد به نفس فرزندان، توجه به جنبه های مثبت و تشویق و ترغیب آنهاست. بازی کردن کودک موجب اندوختن تجارب اجتماعی فراوانی در کودک مي‌گردد که خود موجب پرورش اعتماد به نفس کودک خواهد شد. هیچ چیز مانند تنعم ونازپروردگی، روحیه انسان را ضعیف و ناتوان نمی کند و راه سیر به سوی کمال را بر آدمي نمی بندد. بازی با تمام جوانب آن روح کودک را ورزش مي‌دهد. رشد و نمو و بارور شدن استعدادهای  آدمی جز در صحنه زندگی شکل نمی‌گیرد و بازی نمونة کوچکی از زندگی واقعی است.

در انسان گرایشی شگفت وجود دارد که مي‌خواهد آفریننده باشد، چیزی که نبوده است را بیافریند و خلق کند. این تمایل در هر انسانی هست که مي‌خواهد چیزی نو، اثری جدید بیافریند و ابداع  کند. این تمایل در هر انسانی هست که مي‌خواهد چیزی نو، اثری جدید بیافریند و ابداع کند، عالم علمش را، نظریه پرداز نظریه اش را، شاعر شعرش را، معمار بنایش را، کشاورز کشتش را و ... هر فاعلی فعلش را دوست دارد و به آن عشق مي‌ورزد. این خصلت سازندگی و علاقه به مصنوعات و آفریده های خود از گرایش فطری انسان به خلق و ابداع بر مي‌خیزد که موهبتی الهی است.