پديده زمين لرزه از جمله رخدادهاي ناگوار و خسارت زايي مي باشد كه اشاره به پويايي روند تكويني زمين دارد. اين روند هر چند طبيعي مي باشد ولي همشه در گروه فرآيندهايي خسارت زا و خطر آفرين جاي داشته است. آمارها نشان مي دهد كه كشور ايران، از ديدگاه خسارتهاي وارده ناشي از رخدادهاي طبيعي (بويژه زمين لرزه) در رديف چهارمين كشور جهان قرار درد . اين در حالي است كه آثار اين گونه خسارتها پيوستگي نزديكي را نيز با وضعيت اقتصادي و ميزان فقر، در بين مردم مناطق آسيب ديده دارا است.

«تاريخچه زمين لرزه»

تاريخ به خوبي گوياست كه ديريست واژه زلزله براي بيشينه افراد ناآشنا پيش از هر چيز هراس را در پي داشته و براي بسياري از پژوهشگران پرسشهاي فراوان را به همراه دارد. بازگشت به گواه هاي تاريخي نشان مي دهد كه هراس از زمين لرزه و ميل به شناخت آن در سرشت آدمي آميخته مي باشد. اين گونه شناخت گاه با خرافه ها و ديدگاه هاي غير علمي آلوده گرديده و گاه تفسيرهايي علمي ولي بسيار ناتوان را بر دوش خود كشيده است. اولين ديدگاه هاي علمي در قالب كم و بيش دقيق براي شناخت اسلوب دار زمين لرزه مربوط به ميانه تا اواخر قرن هجدهم پيوسته مي باشد. اشاره به اين نكته لازم است كه هر چند آغاز فعاليت شبكه جهاني استاندارد زمين لرزه شناختي يا (WWSSN) در افزايش مكان يابي رخدادها كارساز بوده ولي هنوز آثار قطعيت و خطاي فروان را مي توان در برآورد درست از پارامتر مكاني كانون و يا ديگر پارامترهاي اصلي رخداد ها رديابي نمود.

«زمين لرزه»

هرگونه حركت هاي دوره اي و لرزش هاي قابل دريافت كه نتيجه اي از عبور امواج الاستيكي ناشي از رها گرديدن انرژي در تكتونسفر است در قالب واژه زمين لرزه (Land slide) تعريف مي گردد. اثر سطحي گذر امواج زمن لرزه در قالب ويرانسازي سازه ها، ايجاد تغييراتي در قالب نشست هاي نايكنواخت و كلي، آبگوني، سونامي (Tsunami) ، لغزش هاي بزرگ و گسيختگي در دامنه ها و ديگر تغييرات كينماتيكي است كه با جلوه هاي گوناگون خود و با نرخي تند و يا كند، پيش و يا پس از هر رخداد زمين لرزه در زمين آشكار مي گردد.